- porachować (się)
- porachować (się) {{/stl_13}}{{stl_7}}ZOB. rachować (się) I;{{/stl_7}}{{stl_17}}ZOB. {{/stl_17}}{{stl_7}}policzyć [porachować] kości [żebra] {{/stl_7}}{{stl_8}}{komuś} {{/stl_8}}
Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
porachować (się)
Look at other dictionaries:
porachować — dk IV, porachowaćrachuję, porachowaćrachujesz, porachowaćrachuj, porachowaćował, porachowaćowany przestarz. «policzyć» ◊ posp. dziś żywa: Porachować komuś kości, gnaty «zbić mocno, obić kogoś» porachować się 1. przestarz. «o wielu osobach:… … Słownik języka polskiego
rachować się — I – porachować się {{/stl 13}}{{stl 7}} robić rachunki, rozliczenia między sobą; rozliczać się wzajemnie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Porachować się co do grosza. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}rachować się II {{/stl 13}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
policzyć — dk VIb, policzyćczę, policzyćczysz, policzyćlicz, policzyćczył, policzyćczony 1. «sprawdzić, ile czegoś jest, dodając do siebie poszczególne jednostki; zliczyć, porachować, zsumować coś» Policzyć coś na maszynie, na liczydłach, na palcach.… … Słownik języka polskiego
rozliczyć — dk VIb, rozliczyćczę, rozliczyćczysz, rozliczyćlicz, rozliczyćczył, rozliczyćczony rozliczać ndk I, rozliczyćam, rozliczyćasz, rozliczyćają, rozliczyćaj, rozliczyćał, rozliczyćany «licząc rozdzielić coś (zwłaszcza pieniądze), dokonać rozrachunku … Słownik języka polskiego
przerachować — dk IV, przerachowaćrachuję, przerachowaćrachujesz, przerachowaćrachuj, przerachowaćował, przerachowaćowany przerachowywać ndk VIIIa, przerachowaćowuję, przerachowaćowujesz, przerachowaćowuj, przerachowaćywał, przerachowaćywany 1. «porachować… … Słownik języka polskiego
kość — 1. pot. Coś rozeszło się, rozlazło się po kościach «coś skończyło się bez przykrych skutków»: Na szczęście sprawa jakoś rozeszła się po kościach i wszystko dobrze się skończyło. Cosm 12/2000. 2. pot. Czuć coś w kościach «odczuwać skutki wysiłku,… … Słownik frazeologiczny
ząb — m IV, D. zęba, Ms. zębie; lm M. zęby 1. «każdy z drobnych tworów w kształcie płytki lub stożka zbudowanych z zębiny, pokrytej szkliwem, osadzonych w zębodole obu szczęk u człowieka i zwierząt kręgowych; służy do chwytania i rozdrabniania… … Słownik języka polskiego
kość — ż V, DCMs. kośćści; lm MD. kośćści, N. kośććmi 1. «część szkieletu ludzi i zwierząt, twardy twór barwy białawej zbudowany z tkanki kostnej» Kość czołowa, goleniowa, ogonowa, policzkowa. Kości długie, krótkie, płaskie. Zapalenie, złamanie kości.… … Słownik języka polskiego
gnat — m IV, D. a, Ms. gnacie; lm M. y 1. posp. «kość» Pies obgryzał gnaty. ◊ Połamać, pogruchotać, poprzetrącać, porachować, policzyć komuś gnaty «pobić kogoś mocno, dotkliwie; zbić kogoś, stłuc» ◊ Nie czuć gnatów «być bardzo zmęczonym fizycznie» ◊… … Słownik języka polskiego
kość — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, lm M. kośćści, N. mi {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} twardy element szkieletu kręgowców, twór zbudowany z tkanki kostnej o barwie białawej, okrywającej szpik kostny : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
